می‌بـرد از دل عـالـم غـم تو غـم‌ها را            می‌خـرد لـطف تو از دم همه دم‌ها را

توبه‌ها را به تو دادند همان روز ازل            تا تـو آدم بـکـنـی تـک تـکِ آدم‌هـا را

قـطرۀ اشک مـرا هـم قـد دریـا کردی            مگر اینکه تو زیـادش بکـنی کـم‌ها را

گوشۀ چـشم تو و گوشۀ چـشم خشکـم            یک نگاهی بکن این چشمه زمزم‌ها را

باز نزدیک مـحـرم شـد و مـادر آورد            وسـط خـانـه مـا بـقـچـه پــرچـم‌هـا را

آه از آن روز که ما خفته به زیر خاکیم            کـه نـبـاشـیـم و نـبـیـنـیـم مـحـرم‌ها را